Ara Dinkjian ve babası Onnik Dinkjian, hiç görmedikleri ancak ruhlarında taşıdıkları Diyarbakır’a adım attıklarında, sadece bir şehri değil, geçmişlerini buldular.
Onnik Dinkjian, babasının anlattığı dar sokakların, top oynanacak kadar geniş surların ve her köşe başında yankılanan kahkahaların izini sürdü. Omuzlarında taşıdığı bu derin miras, Diyarbakır’ın taş duvarları arasında ete kemiğe büründü. Ara ise babasının birkaç adım gerisinden yürüdü, onun her duruşunda, her bakışında atalarının yaşadığı anlara tanıklık etti. Birlikte, adeta bir zaman yolculuğuna çıkarak, dedelerinin ayak izlerini takip ettiler.
Onnik Dinkjian, annesinden kalan bir şarkının, Fransa’da hiç tanımadığı bir kadının anısıyla nasıl canlandığını gördü. Ara, udunun tınısını dedesinin ellerinde hayat bulan müziğe dönüştürdü. Diyarbakır’da verdikleri konserde, binlerce insanla birlikte söyledikleri şarkılarla, sadece bir melodi paylaşmakla kalmadılar. Yüzlerce yıl öncesine uzanan bir bağ kurdular ve müziğin evrensel diliyle ayrılıkları değil, ortak bir duygunun varlığını herkese gösterdiler.
Diyarbakır’daki Ermeni nüfusunun yokluğuna dair derin bir hüzün taşıdılar. Bu şehir, bir zamanlar binlerce farklı insanın yaşadığı, çalıştığı, sevdiği bir yerdi. Ara ve Onnik, yok olan bir kültürün, kaybolan anıların ve hiç unutulmaması gereken insanların yankılanan sesi oldular. Müziği, sadece kendi ailelerinin hikayesini anlatmak için değil, o topraklardan göç etmek zorunda kalan herkesin hikayesini dile getirmek için bir araca dönüştürdüler.
Dinkjianlar, Diyarbakır’da sadece bir şehri gezmediler; orada atalarının izlerini buldular ve onları anlatan ölümsüz bir melodiye dönüştürdüler.
Ayrıca Bakınız:
Diyarbakır Hafızası: Kalbi curcuna ritmiyle atanların şehri